Mijn naam is Steven Snoep en in het dagelijks werk gewoon aan een bureau met pc te vinden. Vanaf 8 jaar echter al op het water te vinden met zeilbootjes. En redelijk fanatiek doe-het-zelver. Dus het bouwen van een eigen bootje mocht niet ontbreken in mijn klushistorie.

Op zoek naar klassieke ontwerpen kun je niet om Iain Oughtred heen. Overnaads bouwen leek me wat te hoog gegrepen voor een eerste poging. Maar na het kijken van talloze online bouwverslagen heb ik me daar toch maar overheen gezet. Aan de slag! Alleen de tekeningen van Oughtred zijn het inlijsten al waard. Alles met de hand getekend en geschreven. Zelfs de naam van het ontwerp op het etiket op de envelop lijkt gekalligrafeerd. Vanwege de beperkte bouwruimte (een standaard garage waar onder andere ook nog een werkbank, veel gereedschap, 5 fietsen, 2 skelters, een slee, een rubberboot en een koelkast staan) ben ik op de 35 kilo lichte en 2,30 meter lange Auklet uitgekomen. De benjamin van zijn ontwerpen. Maar met geweldige lijnen.

De huid heb ik gemaakt van 5 mm okoumé Bruynzeel. Het andere hout heb ik op een creatieve manier gezocht. De mast en spriet heb ik gezaagd en geschaafd uit een oude oregon pine mast van Marktplaats. Omdat ik een eenvoudige vlak-van-dikte-bankje heb kon ik het benodigde mahonie (kielbalk, boeg, spiegel, roer en zwaard) uit 100-jaar oude banken halen uit een kerk in Zeeland die gesloten zou worden. Het Douglas voor de vlonders en banken uit drie grote stamplaten gehaald. Helaas was de kern gescheurd dus die moest ik er tussen uit zagen en weer aan elkaar verlijmen. Bijna onzichtbaar trouwens. In het bootje is geen schroef gebruikt; alles is letterlijk aan elkaar geplakt met, vaak op  kleur gemaakte, epoxy (wat een geweldig spul). Met een aantal lagen twee componenten polyethuraan lak komt alles tot leven. Vooral het mahonie. Het zeil is gemaakt door Jan Schokker in Volendam in een modern maar klassiek uitziende stof: Clipper Canvas. Met verticale banen en hand verstevigde ogen in de hoeken. ‘Zoals het hoort bij dit soort zeiltjes. Anders draait mijn grootvader zich om in zijn graf.’ zei de zeilmaker. Het geborsteld bronzen beslag maakt het geheel tot een nostalgisch badkuipje waarin je op twee posities kunt roeien, zeilen en zelfs motoren.

In één winter in ongeveer 200 avond- en weekend-uren was de klus geklaard. Ik heb veel aandacht besteed aan het uitlijnen van de mallen, kielbalk en spiegel. Die tijd verdien je ook weer terug omdat de mal voor bakboord-gang ook op stuurboord past. De eerste gangen zijn het meest spannend en het moeilijkst omdat deze in vreemde kronkels getrokken moeten worden. Vervolgens met 1 setje gangen per avond staat er al snel een bootje. Maar zoals bij veel bouwprojecten duurt de afwerking het langst. Maar in het voorjaar van 2013 mocht ‘Heilig Houtje’ dan toch water proeven. Een eerst wat onwennig (zelf ruim 90 kg…) koersje voor de wind met m’n zoontje Tom luidde een hoog aan de winds rak in. Lekker alleen, zoals vroeger.

Natuurlijk ben ik trots op het resultaat maar ook al weer op zoek naar een volgende uitdaging. Wordt het een cederhouten latten gebouwde Canadese kano? Of een elektrisch aangedreven sloepje? Want zoals bij zoveel projecten: de reis is soms mooier dan het doel.